یادداشت ها خوراک خبرخوان خوراک اتم

به قلم حبیب اله هادی نیا؛

در روزهای رای اعتماد به کابینه دولت وفاق ملی به سر می بریم، مخالفان و موافقان وزرا نیز در نوبت های خود به نظراتشان را در خصوص وزرای پیشنهادی مطرح می کنند، وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و گزینه پیشنهادی آن، یعنی احمد میدری محل بحث و تبادل نظر مخالف و موافق قرار گرفته اند، عمده صحبت های مخالفان اتفاقات مجلس ششم هستند و صرفاً از این منظر میدری را نقد می کنند، مدعی ولایت مداری اند اما توجهی به "میزان حال فعلی افراد است" ، نمی کنند.
تحریم‌های اول بین‌المللی و سپس تحریم‌های آمریکا در پانزده سال گذشته، نه تنها توانایی‌های سرمایه‌گذاری ایران، بلکه دسترسی به فناوری‌های غربی را که برای توسعه تولید در میدان پارس جنوبی ضروری است، دچار مشکل کرده است. ایران فاقد فناوری لازم برای این کار است و چاه‌های موجود آن به دلیل کاهش فشار گاز، تولید خود را کاهش داده‌اند. 
سال گذشته برای صنعت پتروشیمی ایران، بسیار پرچالش و بغرنج بود. این صنعت که یکی از مهم‌ترین بخش‌های اقتصادی کشورمان به شمار می‌رود و نقش چشمگیری در تأمین درآمدهای ارزی دارد برای بقاء و رقابت در بازارهای جهانی، با مشکلات متعددی روبرو است. از جمله این مشکلات می‌توان به تحریم‌ها، تغییر مداوم قوانین و مقررات داخلی، بی‌ثباتی در نرخ خوراک و تغییرات در سیاست‌های مالیاتی و عوارض اشاره نمود. ادامه این روندها نیز می‌تواند آسیب جدی به صادرات محصولات پتروشیمی و درآمدهای ارزی کشور وارد کند.

بررسی "پتروکات"؛

غلامعباس اویسی در یادداشتی برای نفیر نوشت: مدتی است که شرکت عملیات غیر صنعتی و خدمات صنایع پتروشیمی در ایده ای نوآورانه کارت های بنام پتروکارت را به کارکنان شرکت های پتروشیمی تحویل داده تا کارکنان از این تسهیلات رفاهی استفاده کنند.

رشد بهای خوراک گازی چه بر سر صنایع ایران خواهد آورد؟

آیا هاب‌های پتروشیمی ایران، به شهرهای سوخته تبدیل می‌شوند؟ آیا صدها‌میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در شرکت‌های پتروشیمی، فدای سودآوری چند انحصارگر (مثلا در تولید یوتیلیتی) می‌شود؟ آیا ناقوس مرگ پتروشیمی‌ها با ناکارآمدی مدیران بالادستی، به‌‌‌‌‌‌صدا در می‌آید؟ روی پل اقتصاد و صنعت، چه کسی ایستاده است و در صدد تخریب چیست؟